Niet schieten, van Stijn Coninx (België, 2018), 140 min.

‘Niet Schieten’ gaat over de bijzonder gewelddadige, laatste aanslag van de bende van Nijvel: op de Delhaize supermarkt in Aalst, in 1985. De negenjarige David over-leeft, maar wel worden zijn beide ouders en zusje voor zijn ogen neergeschoten. Zwaargewond blijft hij achter. De grootouders vangen hun kleizoon op en proberen

de jongen ondanks alle verdriet en de talloze onbeantwoorde vragen een toekomst te geven. Het filmscenario is een bewerking van het boek “Niet schieten, dat is mijn papa!” dat David samen met een journaliste schreef. De film vertelt het verhaal vanuit het zicht van grootvader Albert. In het onderzoek naar de zaak lieten politie en justitie duidelijk grote steken vallen. Met opzet? Het vermoeden van samenzwering en gebrek aan goodwill om de affaire op te lossen, is het drama altijd blijven omgeven. De film eindigt zonder een afsluiting: omdat het allemaal nog áltijd niet is opgelost. 

Jusqu’à la Garde, van Xavier Legrand (Frankrijk, 2017), 93 min.

Vanaf de eerste scène bij de rechter, die een verklaring voorleest van hun elfjarig zoontje Julien, is de spanning tussen de echtgenoten om te snijden. Om haar zoon te beschermen tegen zijn vader zegt Miriam dat Antoine, haar man, gewelddadig is en bedreigend. Ze eist over haar jongste kind de exclusieve voogdij. Maar omdat er onvoldoende bewijs voor wordt geleverd, geeft de rechter Antoine een gedeelde voogdij: begin van een drama waarin de elfjarige Julien klem komt te zitten. Als beschermengel van zijn moeder tegen zijn jaloerse vader, doet de jongen alles om de vrede te kunnen bewaren en erger te voorkomen. Maar zelf gaat hij zwaar gebukt onder de angst voor z’n autoritaire vader. De Engelse titel van de film is “Custody”: ‘voogdij’, maar óók: ‘hechtenis’. Julien is echt niet de enige ‘gevangene’ hier! De afzonderlijke verhalen van de familieleden komen in de film evenredig aan de orde en al deze momenten zijn van belang om de grote pijn van deze mensen invoelbaar te maken. De vader bijvoorbeeld probéért wel dichter tot zijn zoon te komen, maar blijft feitelijk – onvermogen? – zó ver van hem weg. De goedbedoelde uitstapjes van de vader zijn niet méér dan: goedbedoeld. 

Una Mujer Fantastica, van Sebastian Lelio (Chili-V.S.- Dtsl. - Spanje, 2017), 104 min.

De transseksuele Marina en haar twintig jaar oudere vriend Orlando zijn verliefd, gelukkig samen en bezig een toekomst op te bouwen. Maar wanneer hij plotseling komt te overlijden is het leven zoals Marina dat kende voorbij. Tijd om te rouwen wordt haar niet gegund. Zowel de doctoren als zijn familie zijn argwanend over háár exacte rol bij zijn dood. Terwijl er een onderzoek wordt gestart, sluit zijn familie, die deze relatie ook nooit heeft geaccepteerd, haar volledig buiten. Ze is niet welkom op de begrafenis en ze wordt zijn appartement uitgezet. Marina laat zich niet zomaar buitenspel zetten en vecht voor haar recht om zichzelf te kunnen zijn.